Main :: อ่าน - Mandy Moore : All Good Thing

เพลงที่คริสมาสต์นี้ดิฉันจะไม่เขียนถึงไม่ได้คงไม่พ้น All Good Thing เพลงพ็อพโฟล์คอคูสติคเหงาๆผสานร็อคติดเซลติคจากงานชุด Wild Hope ของแมนดี้ มัวร์ ซึ่งเหตุผลมาจากประสบการณ์และชีวิตรักส่วนตัวที่เพิ่งประสบมาเมื่อคืนซึ่งต้องขอบอกว่าเป็นอะไรที่เรียบง่าย สวยงาม หมองหม่นและเปี่ยมไปด้วยความรู้สึกที่คนสองคนที่รักกันจะสื่อถึงกันได้อย่างทรงพลังที่สุดเท่าที่จะทำได้พอๆกับความสมบูรณ์แบบที่เพลงนี้มี ซึ่งก็ไม่น่าเชื่อว่าเพลงๆหนึ่งจะเป็นภาพสะท้อนที่เด่นชัดของประสบการณ์อันเปี่ยมสุขเมื่อคืนที่ผ่านมาแม้ว่าจะเป็นเรื่องส่วนตัวแต่ก็อยากเขียนให้คนที่อยากจะอ่านได้อ่านและแน่นอนเพื่อคนที่เชื่อในความรัก ศรัทธา ความฝันและคริสมาสต์ที่ดิฉันเชื่อว่าในบอร์ดนี้ควงมีกระจายตัวอยู่พอสมควรนอกเหนือจากตัวดิฉันเอง

All Good Thing..... เพลงนี้มันเป็นบทสรุประหว่างแนสกับชายหนุ่มชาวฟินแลนด์คนหนึ่งที่เราพบกันเมือ่คืนคริสมาสต์อีฟเมื่อ2ปีที่แล้ว เราออกเดทกันในวันคริสมาสต์อย่างหวานชื่น (ต่างฝ่ายก็ต่างมีคนรักอยู่แล้วตอนนั้น) ซึ่งเป็นอะไรที่ทำให้เด็กขายน้ำย่านสุรวงศ์และเกย์เก้งที่G.O.Dมองกันตาลุกวาวด้วยความโดดเด่นของคนทั้งคู่และเราก็เลิกกันเมื่อตอนตีสี่ของวันถัดมาเพียงเพราะเรื่องของการสื่อสาีรที่ผิดพลาดและความเข้าใจผิด ส่วนตัวถามว่าเจ็บมั้ยตอบเลยว่า "เจ็บ" เพราะถึงจะมีสามีเป็นตัวเป็นตนอยู่แล้วแต่ด้วยความที่ไม่ใช่พระอิฐพระปูน เป็นคนรักสนุกและเป็นคนที่ถูกใจฝรั่งหล่อๆง่ายจำได้ว่าเช้าวันนั้นไม่มีแรงทำอะไรเลยและก็ต้องขอบคุณแฟนของดิฉันที่มันก็นั่งหน้าสลอนรับฟังว่าเมื่อคืนภรรยาตัวเลี่ยมทองของคุณเธอไปทำงามหน้าอะไรมาบ้าง จวบจนคริสมาสต์เมื่อปีก่อนแนสยอมรับว่าแนสโง่ถึงขั้นเดินหาผู้ชายชาวฟินแลนด์คนนั้นทั่วสีลมเหตุผลไม่ใช่อะไร "แค่อยากคุยกันดีๆ" ซึ่งแน่นอน "ไม่เจอหรอก"

มาปีนี้หลังจากเสร็จพิธีมิสซาที่โบสถ์เซนต์หลุยส์ด้วยความเบื่อและเหมือนไม่รู้มีอะไรมาดลใจให้แนสเดินตั้งแต่วัดเซนต์หลุยส์มาจนถึงสีลมซอย2 ซึ่งเป็นการเดินชนิดที่ไม่เหนื่อยและสนุกมากๆได้เห็นอะไรเยอะดีที่สำคัญยังสามารถแหกปากร้องเพลงของพี่ช่าได้ดังเท่าที่ใจต้องการกลางถนนโดยไม่มีใครหันมามองว่าบ้า เดินผ่านธนาคารกสิกร เดินผ่านพัฒน์พงศ์ เดินผ่านซอย4 เดินมาจะถึงเบอร์เกอร์คิง อยู่ๆคนที่เราไม่ได้ตามหาแล้วเดินมาทักแนสชนิดแบบไม่รู้ตัวที่สำคัญไม่รู้ว่ามาจากไหน แม้ว่าส่วนตัวจะัเกลียดนิยายน้ำเน่าแต่รู้สึกดีใจในความที่ชีวิตแม่งเน่ากว่านิยายก็วันนี้ ดิใจที่ได้เจอและได้คุยกันดีๆไม่ว่าต่อไปจะอยู่ในสถานะอะไรก็ตาม ที่สำคัญดีใจที่คำแรกที่หลุดออกจากปากเขาคือ "แนสใช่มั้ย ยังโกรธอยู่รึเปล่า ปีที่แล้วผมหาคุณทั่วเลย"

เขาจำเราได้ เขาแคร์ความรู้สึกเราและที่สำคัญเขาก็ให้ความสำคัญกับเราเหมือนกับที่เราคิดว่าเราบ้าไปฝ่ายเดียว

เป็นคริสมาสต์ปีแรกตั้งแต่อายุ20ปีมาที่ไม่ได้ใช้ชีวิตในผับแต่เป็นการนั่งแท็กซี่ดูแสงสีวันคริสมาสต์ไปเรื่อยซึ่งนี่แหละคริสมาสต์ที่ต้องการ ได้รับความรักจากคนที่เราโหยหาแม้ว่าจะเป็นความรักฉันท์เพื่อนแต่ก็เกินพอ ได้เรียนรู้ว่าเพียงแค่มีศรัทธาฝันก็สามารถเป็นจริงแค่เชื่อและลุยในสิ่งที่เราต้องการมันก็จะเกิดและที่สำคัญได้เรียนรู้ที่จะให้ "อภัย" แบบจริงๆจังๆจริงๆ นี่แหละของขวัญคริสมาสต์ที่ต้องการ

ทุกสิ่งทุกอย่างเป็นเรื่องของคนสองคนที่มันสปาร์คกันจนอยากจะขอหยุดความรับผิดชอบทุกสิ่งทุกอย่างไว้ไม่ว่าจะเรื่องคนรัก หน้าที่หรืออะไรก็แล้วแต่เพื่อที่จะเติมเต็มซึ่งกันและกัน แต่ก็ดีใจที่มันไม่มีอะไรเกินเลยกว่าคำว่า "ความรู้สึกดีๆที่เพื่อนที่ดีคนหนึ่งจะมอบให้กับอีกคนหนึ่งได้" ไม่ใช่จบที่ "บนเตียง" อย่างที่ชินชาแบบที่เคยผ่านๆมา สุดท้ายทุกสิ่งทุกอย่างก็ลงเอยที่คำว่า "มิตรภาพ" ก่อนที่ต่างฝ่ายจะต่างแยกกันไปรับผิดชอบความเป็นจริงของแต่ละคน

ดีใจที่สุดท้ายเราก็ได้เป็นเพื่อนกัน.... I Wish You Well