http://www.facebook.com/hysteriaculture
http://hysteriaculture.wordpress.com/2014/07/08/robin-thicke-paula-rbsoul-78-3-55/
Robin Thicke : Paula : R&B/Soul (78% = 3.5/5)
เมื่อปีที่แล้วป๋าธิ๊ค โรบิน ธิ๊ค เพิ่งจะสร้างปรากฏการณ์กับซิงเกิ้ล Blurred Lines ที่สามารถทะยานขึ้นไปครองอันดับหนึ่งบนบิลบอร์ดชาร์ตเป็นเพลงแรกในชีวิตการเป็นศิลปินของคุณพี่หลังจากที่คร่ำหวอดในวงการดนตรีมามากกว่าทศวรรษทิ้งระยะห่างจากอัลบั้มชุดก่อนมาไม่น่าจะยังครบปีดีวันนี้ป๋าแกออกงานใหม่มาให้พวกเราฟังกันแล้วจ้าภายใต้ชื่อ Paula อดีตนักแสดงสาวที่เห็นว่าเพิ่งจะเลิกรากันไป ชะรอยว่าทำขึ้นมาอุทิศให้เป็นอนุสรณ์แห่งความทรงจำสินะ (เชอะ!)
อัลบั้มที่แล้วสีสันค่อนข้างจะฉูดฉาดผิดธรรมเนียมจนแฟนเดนตายเก่าเก็บทั้งหลายฟังแล้วคงลมแทบจับด้วยความที่มันเป็นอัลบั้มที่แทบจะตลาดจ๋าและเกาะกระแสเมนทสตรีมที่สุดเท่าที่โรบิน ธิ๊คเคยทำมา มาที่Paulaชุดนี้แค่จากไทเทิ่ลอัลบั้มพิจารณาดูก็คงจะรู้ว่าเป็นอะไรที่ค่อนข้างส่วนตัวการนำเสนอในชุดนี้จึงหวนไปลงลึกในดนตรีอาร์แอนด์บีแท้ๆสไตล์โรบิน ธิ๊คอีกทั้งไม่ว่าจะเป็นสายคอนเทมโพรารี่ย์อาร์แอนด์บีและอดัลท์คอนเทมโพรารี่ย์ โซล ฟั้งค์และกอสเพลชนิดที่คนรักโรบิน ธิ๊คและเพลงอาร์แอนด์บีแบบอนุรักษ์นิยมน่าจะยิ้มออก
เทียบกับอัลบั้มที่แล้วภาพรวมอาจจะต่างกันราวฟ้ากับเหวเนื่องจากงานก่อนสาดสีสันสู้ตายกันเต็มที่แต่อัลบั้มนี้มาแบบแนวเนิบๆนาบๆโดยมากชนิดที่ถ้าฐานการฟังอาร์แอนด์บีไม่แข็งพอร้อยทั้งร้อยอาจจะคอพับคออ่อนได้แถมยังฟังยากกว่าอัลบั้มที่แล้วในระดับหนึ่งอีกด้วยเนื่องจากชุดนี้ป๋าธิ๊คทำเพลงขยับออกจากตลาดกระแสหลักมานำเสนอศิลปะดนตรีดิบดำเข้มข้นได้อารมณ์วัฒนธรรมอาร์แอนด์บีและโซลยุคคลาสสิคแบบที่เหล่าสาวกที่ตามหอบหิ้วกันมาตั้งแต่แจ้งเกิดคงจะอดขนลุกซู่ซ่าเช็ดน้ำหูน้ำตาป้อยๆไม่ได้
แค่เปิดอัลบั้มในเพลง Youre My Fantasy (4.5/5) ก็ทำเอาแฟนจ๋าละลายชักดิ้นกระแด่วๆกับความโรแมนติคหวานหยาดเยิ้มของดนตรีคอนเทมโพรารี่ย์อาร์แอนด์บีสุดเซ็กซี่ที่โดดเด่นบนท่วงทำนองอคูสติคกระเดียดไปทางชิลล์แจ๊ซซ์สุดสุนทรีย์เลอค่าจับใจ วู๊ยยย มีคลาสสุดๆชนิดที่ตบหน้าพวกเด็กอาร์แอนด์บีหน้าใหม่ในยุคนี้ให้ชากันเป็นแทบๆและอายม้วนต้วนกันไปเลยทีเดียว ตบตามด้วย Get Her Back (4.5/5) ซิงเกิ้ลแรก(รึเปล่าคะ?)ที่เป็นงานอาร์แอนด์บีเนิบนาบกึ่งบัลลาดผสานโซลลอยๆมาแบบเรียบง่ายมากๆแต่ทรงพลังเข้มข้นเกินจะกล่าว เพราะมากค่ะป๋าป๋าขา Lock The Door (4/5) แซมลูกเล่นเสียงประสานแบบกอสเพลไว้ในช่วงอินโทรและคอรัสซึ่งยกระดับให้ตัวเพลงดูอลังการมากๆแต่โดยรวมแล้วเป็นงานสายโซลอาร์แอนด์บีโดยทั่วไปแบบจอห์น เลเจนด์ ข้ามมาที่ Living In New York (4.5/5) ที่กลายร่างมาเป็นงานฟั้งค์โซลอาร์แอนด์บีดิบดุผสานการนำเสนอเชิงมิวสิคคัลบรอดเวย์เพิ่มระดับหีบห่อของตัวเพลงให้ทรงพลังขึ้นมากแม้ว่าจะดูโดดออกมาจากภาพรวมของอัลบั้มและกระฉึกกระฉักเสียนจไม่ทันตั้งตัวแต่ก็ไม่ทำให้เสียเอกภาพไปเท่าใดนักแถมยังเก๋มากมายทีเดียว ต่อด้วย Love Can Grow Back (4.5/5) เอาใจคอโมทาวน์กับงานโอลด์สคูลบัลลาดแบบอาร์แอนด์บีโซลโหยหวนชวนขนลุก เพลงแบบนี้แหละที่จับคนฟังสายอนุรักษ์นิยมและพวกนักวิจารณ์อยู่หมัดมานักต่อนักแล้ว Tippy Toes (4/5) น่าจะเป็นแทร็คที่ถูกใจพวกคอมิวสิคคัลทั้งหลายกับงานแจ๊ซซ์และคาบาเร่ต์ที่ประหนึ่งหลุดออกมาจากเวทีบรอดเวย์และ Time Of Your Life (4/5) กับสแตนดาร์ดแจ๊ซซ์ย้อนยุคพลิ้วๆที่ฟังแล้วอดขยับตัวตามไม่ได้
ในแง่ของความเป็นปรากฏการณ์และความเป็นที่นิยมส่วนตัวคิดว่า Paula ชุดนี้ไม่น่าจะเทียบ Blurred Lines ได้แต่อย่างน้อยนี่ก็ไม่ใช่อัลบั้มที่คุณฟังได้แค่เพียงรอบเดียวแล้วบอกลาอย่างแน่นอนแม้ว่าในแง่ของพลังและความน่าสนใจอาจจะตามหลังชุดที่แล้วอยู่มากแต่ก็ยังเวียบว่ายในหมวดหมู่ของอัลบั้มเพลงคุณภาพอยู่ดี
