จุดเด่นของอัลบั้มนี้คือฮิลสามารถพิสูจน์ตัวเองให้เห็นได้อีกครั้งว่าฉันไม่ใช่เด็กดิสนี่ย์ง้องแง้งเหมือนกับที่พิสูจน์ในอัลบั้ม Dignity อีกครั้ง แถมครั้งนี้ยังฟังง่ายกว่าอัลบั้มที่แล้วด้วยอีกทั้งจริตลูกล่อลูกชนก็มีมากขึ้นอีกด้วย แต่จุดที่ไม่อาจปฏิเสธได้ว่าเป็นจุดด้อยก็คือเรื่องการใช้เสียง ที่แม้ว่าจะพัฒนาขึ้นก็ตาม แต่ก็ไม่ได้ดีเมื่อเทียบกับนักร้องในยุคปัจจุบัน และจริตที่แม้ว่าจะเต็มที่มากขึ้นจากอัลบั้มที่แล้วแต่กล้าพูดได้เลยว่าถ้านำเพลงพวกนี้ไปให้พวก Rihanna, Katy Perry หรือแม้กระทั่ง Taylor Swift ร้อง เราจะรู้สึกถึงจริตที่ชัดเจนมากขึ้นช่วงตัวนึงเลยทีเดียว
หลังจากที่ปล่อยงานโฟล์คอย่าง Chasing The Sun และ All About Me ออกมาแล้วผลตอบรับไม่ดีเท่าไหร่ ก็ได้ใบสั่งโล๊ะอัลบั้มทำใหม่ซะเกือบหมด และได้ร่วมงานกับศิลปินสุดฮอตในช่วงปีที่ผ่านมาอย่าง Tove Lo แถมถูกเลือกตัดเป็นซิงเกิ้ลแรกเสียด้วย Sparks (4/5) ที่ยืนพื้นด้วยป๊อปแดนซ์ที่ตบด้วยซินท์และเดินไลน์ดนตรีแบบเฮ้าส์ ฟังรอบแรกอาจจะเฉยๆ แต่ฟังเรื่อยๆ ติดหนึบในหูชะมัดยาด โดยเฉพาะท่อนผิวปาก
แทร็คอื่นๆ ในอัลบั้มที่น่าสนใจ เริ่มที่ One In a Million (4/5) เป็นป๊อปแดนซ์สาดเสียงซินท์ก่อนที่จะเพิ่มความเป็นป๊อปร็อคอ่อนๆ ในท่อนบริดจ์และท่อนฮุค ในขณะที่ Arms Around a Memory (3/5) ข้ามมาเล่นกับ EDM ซาวน์แบบพวก DJ ทั้งหลายแหล่เลย งานโอเคแต่ไม่ได้ถึงกับว้าว ต้องยอมรับนะว่างาน EDM ที่ลงเสียงร้องถ้าจริตไม่แรงจริง ๆ มันจะไม่สุด ซึ่งเพลงนี้เป็นตัวอย่างอย่างเห็นได้ชัด